Ad nauseam
Door Frank Smulders MW
Bij een wijnhandel in Spanje bestelde ik gisteren enkele wijnen die in Nederland moeilijk of niet verkrijgbaar zijn. Grotendeels voor gebruik in wijncursussen, een beetje ook voor eigen plezier. De wijnhandelaar vroeg me of ik nog interesse had in Pintia, een bekende wijn uit de d.o. Toro. Nee, alsjeblieft niet.
Een paar jaar geleden was ik met een groep studenten op reis door Spanje, en overnachtten we een avond in een heerlijk hotel in Ribera del Duero. Bij het diner zat de stemming er goed in, en we bestelden wat verschillende wijnen, tijdens en na het eten, wijnen die ons wel interessant leken. Daarbij zat ook een fles Pintia, de jaargang ben ik inmiddels vergeten.
We hadden al behoorlijk wat op, zowel voedsel als wijn, en misschien lag het daar aan, maar de Pintia voelde als een klap in mijn gezicht. Ik herinner me nu nog het misselijkmakende gevoel van 15 % alcohol, 100% nieuw hout, en veel, heel veel tannines. Na twee slokken was ik er klaar mee en heb ik het glas leeggegooid. En tot op de dag van vandaag herinner ik me dit gevoel van onpasselijkheid als ik de naam Pintia lees of hoor. Nee, ik zal deze wijn niet snel nog bestellen, denk ik zo.
Het kan dus het moment geweest zijn. Net zoiets als mensen die net die ene slechte mossel of oester treffen en daarna nooit meer schelpdieren willen of kunnen nuttigen. Maar ik weet wel zeker dat dit soort wijnen mij nooit bevallen. Je vindt ze tegenwoordig bijna overal. Ik denk dan uiteraard aan de nieuwe wereld, Australië, Argentinië en Californië voorop. Maar in Spanje kunnen ze er inmiddels ook wat van, met name in de ‘warmere’ gebieden als Jumilla, La Mancha en inderdaad Toro. Zelfs in Oostenrijk was er enige jaren geleden een wedstrijd gaande wie de meest geconcentreerde rode wijn maken, maar godzijdank zijn die Oostenrijkers daar inmiddels al weer grotendeels op terug gekomen.
Maar ze zijn er dus nog steeds, al dan niet onder invloed van Parker, en ze zijn mij in de loop der jaren steeds meer gaan tegen staan. Ik weet van mijzelf dat ik in de afgelopen tien jaar steeds meer op zoek ben gegaan naar wijnen die frisheid bezitten, dus zuren hebben; wijnen, kortom, die drinkbaar zijn in plaats van proefbaar. Dàt is de definitie van een goede wijn: een goede wijn is geen belegging, geen proeverij winnaar, geen patser in vloeibare vorm.
Een goede wijn is drinkbaar, liefst in grote hoeveelheden.
