Fake in Wijn
Een vriend van me kocht regelmatig namaak spullen van dure merken. U kent dat wel: Gucci schoenen uit Turkije voor 10 euro, dat soort spul. Toen zijn vrouw een Cartier horloge om had en ik belangstellend informeerde naar het nepgehalte er van, werd hij boos: het bleek een echte te zijn. Tja, dat komt er nou van, en onder andere daarom vind ik het bezit van dit soort spullen altijd iets treurigs hebben. Je koopt het echte werk en anders niet.
Ik moest daaraan denken toen ik deze week een Petit Verdot Vin de Pays des Côtes de Thongue te proeven kreeg. Slappe hap, op geen enkele manier te herkennen als de stoere Petit Verdot. Maar ja, het kostte ook bijna niets, zei de importeur verontschuldigend. Alsof dat een argument is. Nog erger was een Verdejo uit Castilla die ik onlangs proefde. Gadver wat een laffe sloeber, het had niets te maken met de frisse, opwekkende Rueda die momenteel gretig aftrek vindt. Maar ja, hij was nog goedkoper dan Rueda, dus er zat toch wel iets in, vond de wijnhandelaar.
Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig? Moeten we nou echt voor iedere goede wijn een betaalbaar alternatief vinden, daarbij de factor kwaliteit bijna achteloos opzij schuivend? Het meest vervloekte woord in de wijnwereld vind ik ‘prijs/kwaliteitsverhouding’. Want het is onder dit mom dat ons steeds maar wordt verteld dat we met ondermaats spul genoegen moeten nemen. Koop nou toch het echte werk, en anders niet.
Frank Smulders MW
