De geïnteresseerde lezer zal bij het lezen van de achterflap misschien even verontrust zijn door woorden als vinpressionist en meticuleus. Duijker noemt zichzelf vinpressionist omdat deze kunstliefhebber met woorden zijn indrukken van wijnen en alles wat ermee te maken heeft, schildert. Meticuleus duidt op de jarenlange nauwgezette vastlegging daarvan. En verder valt het wel mee met de moeilijke woorden. Sinds 1969 heeft Duijker al zijn bezoeken in de wijnwereld in kleine boekjes opgeschreven en hieruit put hij voor Gejaagd door de Wijn. In 75 hoofdstukken – waarbij het aantal ook verwijst naar de vintage van de auteur – haalt hij opmerkelijke wijnmomenten naar voren. 75 hoofdstukken over momenten met de groten der aarde in de wijnwereld.
De corton-Charlemagne liefhebbende prins Bernhard komt in 1977 al langs om één van de inmiddels ruim 100 boeken van Duijker in ontvangst te nemen: De grote wijnen van de Bourgogne. In een ander hoofdstuk een wijnwijsheid van professor in de oenologie Peynaud ‘wat ouder worden is? Dat is zo lang mogelijk jong proberen te zijn.’ En een uitspraak van wijlen Wina Born die iedere wijnjournalist zou kunnen gebruiken als hij liever niet het hart op de tong wil leggen bij een vraag over een wijn ;’I know what I think when I read what I wrote.’
Zo volgen de anekdotes elkaar op. Californische wijnen met wijlen Robert Mondavi. Een Mouton-Rothschild proeverij waarbij de Franse ambassadeur zich afvroeg wanneer je beter de liefde kunt bedrijven: voor of na de maaltijd. Tussen de gangen, stelde Baronnesse de Rothschild waarbij de aanwezige barones Schimmelpenninck zo schrok dat ze de inhoud van haar kostbare glas in de schoot van haar schaterlachende buurman prins Bernhard wierp.
In een andere stukje relativeert Duijker het proefvermogen. Bij een proeverij van her roemruchte jaar 1961 in aanwezigheid van de chateau-eigenaren herkenden deze hun eigen wijn niet, hoewel ze deze wel hoge cijfers gaven. Waarop Duijker dacht ‘Als zij dat niet kunnen, hoef ik dat toch ook niet te doen?’
In Zuid-Afrika, de eerste reis van Duijker daarheen vond plaats na de apartheid in 1993, vertelt Wouter Pienaar, wijnmaker van de Zonnebloem, over eikenhouten vaten ‘hout moet het toneel zijn waarop de wijn danst, niet het doek dat hem afdekt.’
Uit de foto’s blijkt dat Duijker vaak in smoking op moet draven o.a. ook om de IWSC prijs voor Wijncommunicator van het jaar in ontvangst te nemen, een uitzonderlijke eer overigens. Het boek is één aaneenschakeling van leuke momenten en smakelijke diners.
Duijker was één van de eerste zo niet de allereerste Nederlandse wijnschrijver. En hij loopt nog steeds rond in de NL wijnwereld en die van daarbuiten. Vol met kennis, altijd bescheiden en nimmer vliegen afvangend op het gebied van wijnkennis. Wat nog weleens bij de jongere generatie valt te bespeuren. Zo zul je uit zijn mond nooit ‘Het is druivenras i.p.v. druivensoort’ horen. Ook zal hij niet te betrappen zijn op de fameuze en veroordelende vraag van een journalist richting Miquel Torres over de naam en label van een fles (pag. 25), waarop Torres antwoordde ‘het is de naam van mijn vrouw en zij heeft het label gemaakt.’ Duijker volstaat met liefde voor het product en het vak. In zijn eigen woorden: ‘Bij een fles goede wijn vergeet ik mijn zorgen, maar nooit ben ik door mijn zorgen een goede fles wijn vergeten.’
Gejaagd door de Wijn
Hubrecht Duijker
163 pagina’s
Aerial Media Company € 14,95
