Ribeiro en Monterrei
door Frank Smulders MW
Net voor de Kerst bezocht ik vier D.O.’s in Galicia in noord west Spanje, de koudste en natste wijnregio van het land. Vandaag een verslag van de tweede dag met bezoeken in Ribeiro en Monterrei. De D.O. Ribeiro is de laatste tijd aan een kleine opmars bezig, nadat jarenlang alleen de producent Viña Mein in kwalitatief een beetje van zich deed spreken. Daarmee beweegt Ribeiro zich nu heel voorzichtig een beetje uit de schaduw van grote buur Rias Baixas weg.
Interessant genoeg was Ribeiro ooit veel belangrijker dan Rias Baixas. In de middeleeuwen was de productie van ‘vinos de Ribadavia’ zoals ze toen heetten, oneindig veel groter dan vandaag en werden de wijnen via de Miño rivier en vervolgens de oceaan met name naar Engeland (en in mindere mate ook naar ons) geëxporteerd. Al in 1594 werden er regels opgesteld over de productie van deze toen zo belangrijke wijn, met name met betrekking tot waar hij precies geproduceerd mocht worden. Een Dénominacion d’Origen avant-la-lettre dus. Maar om politieke redenen verlegde de handel zich later naar Porto en sukkelde het gebied langzaam maar zeker achteruit. Toch werd Ribeiro al in 1932 een DO, als één van de vroegste in Spanje en sowieso als eerste in Galicia.
Versnippering
Vandaag de dag is Ribeiro 2.800 hectare klein, Het is hier wat droger (900 mm regen per jaar) en warmer dan in Rias Baixas, maar koel en nat is het daarmee echt wel, dus ook hier domineren de witte druiven met 90% van de aanplant. Net als bij de buurman is het hier groen, zie je overal kleine percelen met pergola’s, en is er sprake van enorme versnippering. Maar liefst 6500 boeren produceren druiven op 65000 kleine percelen die dus gemiddeld 0,043 hectare groot zijn. Een belangrijk verschil zit hem in de gebruikte en toegestane druivensoorten, waarbij de Treixadura hier domineert. Albariño is toegestaan, evenals Godello, Loureira en nog 5 andere witte soorten, plus nog eens 6 rode. Een leuke regionale specialiteit is Ribeiro Vino Tostado, een zoete witte wijn van gedroogde druiven die je zou kunnen vergelijken met een Recioto of Vin Santo uit Italië.
We bezochten twee producenten, te beginnen met Eduardo Peña, een energieke zakenman uit Ourense, o.a. eigenaar van een restaurant en een bekend jazz-café aldaar. Rondom de moderne bodega liggen de eigen wijngaarden, met zicht op een groot stuwmeer in de Miño. Peña produceert twee wijnen, beiden witte blends met een aandeel van 50% Treixadura. De wijnen zijn zuiver, fris, expressief, maar in vergelijking met Rias Baixas wat zwoeler, vetter, met meer tropisch fruit en iets minder zuur. De cuvée ‘Maria Andrea’ 2013, die iets goedkoper is, bevat naast Treixadura 25% Albariño en 25% Loureira, de Eduardo Peña 2013 bevat ook nog Godello en Lado, en vergist voor 5% op hout. De eerste heeft iets meer fruitconcentratie, de tweede meer complexiteit, maar ik vond het moeilijk te beslissen welke de beste van de twee was. Maar beiden zijn mooie, goed gemaakte en smakelijke wijnen. (importeur: Anfors)
Agriturismo
Hierna ging het naar Viña Mein, zoals gezegd een bekende naam in het gebied. Schitterend gelegen, moeilijk te vinden. Een productie van slechts 80.000 flessen per jaar, in een wat rommelige kelder. Het oudere gebouw ernaast is echter prachtig verbouwd en ingericht, en wordt gebruikt als agriturismo. Zeer idyllisch, met uitzicht op de 17 hectare eigen wijngaarden die er direct omheen liggen. Hier worden geen druiven aangekocht, en ook hier speelt de Treixadura de hoofdrol. Men produceert een klein beetje rood (niet geproefd) en twee witte wijnen. Een ‘gewone’ en een op ‘barrica’ vergistte. Helaas vond ik dat hout in dit geval niet heel veel toevoegen. Geen slechte wijn, maar het hout is wat grof aanwezig en beperkt de wijn in de lengte van de afdronk. Er blijkt ook geen speciale selectie van wijngaard of druiven voor deze wijn te worden gemaakt, dus wellicht is dat het probleem. Maar goed, de gewone op roestvrijstaal gemaakte Viña Mein presenteerde zich wel erg goed. 75% Treixadura plus Godello, Lado en een druppel Albariño geven hier een sappige, complete en gebalanceerde wijn, die op mij overigens wel een wat snel geëvolueerde indruk maakte, volgens mij als gevolg van de gebruikte plastic kurken. Hoe dan ook, Viña Mein maakte hiermee wel zijn reputatie waar, hoewel volgens mensen die de bodega al langer volgen de kwaliteit momenteel iets minder is dan voorheen. (Importeur: La Real)
Hierna volgde een rit naar Monterrei, de kleinste en minst bekende D.O. van Galicia. Merkwaardig trouwens die rit, want in een kleine 50 kilometer richting het zuiden veranderde het landschap en de bebouwing drastisch, zichtbaar warmer en droger.
Monterrei is slechts 437 hectare groot. Of klein eigenlijk. De versnippering is hier wat minder extreem, en er zijn wat meer grotere producenten actief. Men produceert hier relatief meer rode wijn (30% tegen 70% wit), en de belangrijkste druif is de Godello. En die Godello, die heeft wel wat! Wij vroegen ons aan het einde zelfs af of hij niet al met al interessanter, beter is dan de Albariño. Het bezoek was aan Pazo das Tapias, een functionele (lees: lelijke) bodega te midden van ruim 10 hectare wijngaard. We proefden hier een grote serie rode en witte wijnen van het vat, allemaal 2014 oogst, jong, niet gebotteld, niet geblend. Dus kan ik alleen een algemene indruk geven, en die is zonder meer positief. Zuivere wijnen, veel fruit, goede complexiteit bij de witte, fijne tannines bij de rode (Mencìa!).
Al met al vond ik zowel Ribeiro als Monterrei zeer interessante wijngebieden, waarbij ik sterk het gevoel heb dat Ribeiro nog veel onuitgewerkt potentieel heeft, en in de gaten gehouden moet worden.
