Wijnjournalistiek?
Door Frank Smulders MW
Voor mij zijn over wijn schrijven en wijnjournalistiek twee heel verschillende dingen, maar steeds weer merk ik dat de mensen die in dit beroepenveld werkzaam zijn, dat graag op één grote hoop gooien. Ik zie een essentieel verschil.
Over wijn schrijven kan van alles betekenen. Bijvoorbeeld in opdracht van een importeur of producent, een wervend verhaal schrijven dat de bedoeling heeft diens wijnen in een gunstig daglicht te stellen. Dat mag, daar is niets op tegen en ik heb dit zelf ook wel eens gedaan. Journalistiek bedrijven betekent dat je probeert de waarheid weer te geven, en dat is heel iets anders dan klakkeloos kopiëren wat bijvoorbeeld een producent zegt. Ik begrijp sowieso niet waar de naïviteit vandaan komt om altijd maar alles aan te nemen wat producenten zeggen.
Of vergeten we soms dat een wijnproducent slechts één doel heeft en dat is zijn koopwaar aan de man te brengen? Dat hij daarbij de zaken wat gunstiger voorstelt dan ze zijn, is volstrekt te begrijpen, niets menselijks is ons in de wijnwereld vreemd. Maar het is aan een journalist om daar waar nodig kritische vragen bij te stellen. Ook al zijn de wijnen nog zo mooi, is de producent nog zo sympathiek, en de aangeboden lunch nog zo lekker.
In een recente uitgave van één van de drie wijntijdschriften die ons land rijk is, las ik bijvoorbeeld dat de beroemde Libanese wijnmaker Serge Hochar van Château Musar een sterk vermoeden heeft dat de twee lokale, totaal onbekende witte druivensoorten die hij gebruikt voor zijn, overigens uitstekende witte wijn, verwant zijn aan de semillon en de chardonnay. Niet geheel toevallig verantwoordelijk voor witte Bordeaux en witte Bourgogne. Echt waar, Serge? Tuurlijk, maar waarom ook niet aan de rivaner en de regent, denk ik dan. Van een druivensoort op Madeira werd in een ander artikel beweerd dat zijn oorsprong onduidelijk was, maar waarschijnlijk in Spanje, Italië of Griekenland lag. Echt waar joh? Nou, dan komen we al een behoorlijk stukje dichter bij de bron!
Wat een ongelooflijke onzin allemaal. Maar helaas is dit verschijnsel geen unicum voor Nederland, het is overal hetzelfde. Waar blijft de journalist die tegen Nicolas Joly durft te zeggen dat hij eens op moet houden met zijn onzin over de effecten van GSM straling op de wijnstok, en eerst weer eens een goede wijn moet maken. Wie vraagt aan Gaja of hij de cabernet druiven van zijn Darmaggi misschien ook niet een beetje in zijn vroegere Barbaresco, nu Langhe wijnen gebruikt, aangezien die meer naar cabernet ruiken dan naar nebbiolo. En welke journalist zwengelt nu eindelijk eens de discussie aan over al die oxidatieve biodynamische wijnen, omdat deze wijnmakers op teenslippers te weinig zwavelen? Het antwoord is niemand. Vaak omdat men het niet durft, nog vaker, en nog erger, omdat er niet wordt nagedacht. En daarmee is de scheidslijn tussen broodschrijven en journalistiek in de wijnwereld helaas vaak zo dun als het papier waarop het gedrukt staat.
