Veel leesplezier?
Sinds deze week op de markt: het nieuwe wijntijdschrift ‘By the grape’. Ik schrok ervan toen ik het zag. Na de lancering van Winelife vorig jaar, leek me dit wel erg veel van het goede.
Ik heb niet zo’n hoge dunk van de Nederlandse markt voor wijntijdschriften. De twee oudgedienden, Perswijn en Proefschrift, leiden inmiddels al 25 jaar een marginaal bestaan. Pas op, er is niets mis met de kwaliteit er van, maar ze weten toch maar een zeer beperkt en bovendien ook nog hetzelfde lezerspubliek te bereiken. Niet voor niets moeten beiden het veel meer hebben van de evenementen er om heen, dan van de toch wel schaarse abonnees.
En toen kwam vorig jaar Winelife, de nieuwe wijnglossy. Ik weet er niet veel van, maar heb in de wandelgangen wel gehoord dat er geld achter zit en de doelstelling om 40.000 vaste lezers te vinden. Om die reden probeert men een wat luchtiger tone-of-voice te hanteren, die op mij echter toch vaak wat gekunsteld over komt. De ene helft van de columnisten weet namelijk echt niets van wijn, dus mag je je afvragen waarom je het dan zou moeten lezen. De andere helft weet het wel maar probeert uit alle macht, en dus gekunsteld, de luchtige t-o-v over te brengen.
En nu dus by the grape. En zoals Perswijn en Proefschrift een soort bloedverwantschap tegen wil en dank uitstralen, doen By the Grape en Winelife dat nu ook. Meer van hetzelfde dus. Het mag, en ik ben ook niet de doelgroep, dat snap ik. Maar ik vrees toch dat beiden de markt zwaar overschatten. Ik zou wel eens willen weten hoeveel mensen er in Nederland Robert Parker’s Wine Advocate lezen. Iedereen heeft er wel een mening over, maar slechts weinigen lezen het ook daadwerkelijk. En laat dat maar een waarschuwing zijn voor al te overspannen verwachtingen aan de kant van bladenmakers. Ik rijd jaarlijks 60.000 kilometer, maar lees desondanks niet de Autovisie, god beware me.
Frank Smulders
