‘Wat ik doe, kan iedereen doen.’ Barbara Verbeek haalde onlangs de Telegraaf en de Libelle met haar recente vrijwilligerswerk op de Covid-afdeling van het Erasmusziekenhuis. Een bijzondere keuze voor een doorgewinterde wineprofessional. Want zeg je wijn, dan zeg je Barbara Verbeek. Ze is bekend van het wijntheater en mede-oprichtster van wijnvrouw van het jaar en ze heeft haar eigen wijnglazenlijn bij Royal Leerdam. Ze is niet alleen ambassadrice van Royal Leerdam maar nu ook agent. Ze schrijft links en rechts over wijn en is in te huren als (wijn)presentatrice. Verbeek is een wijnduizendpoot. Op deze witte woensdagochtend is ze in Amstelveen om samples te overhandigen voor de #ZolderingWineChallenge, zie Instagram. Een mooie gelegenheid om haar wat vragen te stellen.
Lege agenda’s
Vanaf haar middelbareschooltijd in Bergen NH werkt Verbeek met wijn. Ze is opgeleid als vinoloog en gastronoom|sommelier en werkte eerst in het wijnimportbedrijf van haar familie, Verbeek Wijnimport. Haar zus zwaait er nog steeds de scepter. Daarna volgde zeven intensieve jaren met een wijnbar aan het strand van Zandvoort. In die tijd ontmoette ze ook haar man, die in het vak zit met oesters en champagne.
Het wijntheater van Verbeek bestaat sinds 2014. Met dit theater en talloze vrouwelijke ad-hoc medewerksters heeft Verbeek een rijdende wijnbar in huis met talloze opties: cursussen op ieder niveau, wijnquizzen, proeverijen en ga zo maar door. Ze staat daarmee – of beter gezegd stond – op festivals en beurzen. Daarnaast rende ze van hot naar her voor Royal Leerdam en regelde ze ondertussen de verkiezing van Wijnvrouw van het jaar.
En toen kwam de lockdown met lege dagen en lege agenda’s. Na jaren van hard werken stond de tijd opeens stil.
Je zet je beste beentje voor, maar op enig moment zijn alle klussen in huis wel gedaan en wat dan? Stil voor je uit gaan zitten staren was geen optie. Verbeek ging doen wat al een tijdje door haar hoofd speelde en besprak het met haar man Barend die haar daar volledig in steunde. ‘Ik wilde altijd al vrijwilligerswerk doen. Nu had ik de tijd. Aan Lesbos heb ik even gedacht, maar dat werd te gecompliceerd om te regelen. Toen kwam via het rode Kruis de mogelijkheid om vrijwilliger te zijn op een Covid-afdeling in het Erasmusziekenhuis.’ Die kans greep ze met beide handen aan. Een online EHBO-cursus, een VOG-verklaring en vanaf 1 januari is ze drie dagen per week aan de slag als vrijwilliger.
‘Ik draai drie dagen tussen de vier en zes uur. Ik assisteer de verpleging met van alles, eten geven, bedden opruimen etc. of ik ben gastvrouw en zorg ervoor dat het bezoek naar hun familie kan.’ Het is iets wat haar niet in de koude kleren is gaan zitten. ‘De ene dienst heb ik met een corona-patiënt zitten praten en de dienst erna is die persoon overleden en dit komt regelmatig voor.’ Het hakt erin. ‘Ik doe het drie dagen in halve diensten, maar de verpleging werkt zich een slag in de rondte en dat gaat maar door. Die kunnen niet eens hun lunch eten.’
‘Wat ik doe, kan iedereen.’
Het vrijwilligerswerk geeft ook voldoening. ‘Je merkt dat je de patiënten en het personeel steunt.’ En het geeft structuur, want het wijnwerk is nog lang niet opgestart. De Telegraaf plaatste onder het artikel over vrijwilligers op Covid-afdelingen de quote ‘ik wilde mijn oude collega’s in de zorg ontlasten’. Dit citaat had niet bij haar foto moeten staan want ze heeft nooit in de zorg gewerkt. Barbara Verbeek meent het als ze zegt ‘Wat ik doe, kan iedereen.’
Dat is waar, alleen Barbara Verbeek doet het gewoon. En ze blijft dit doen, zolang het nodig is.
Charlotte van Zummeren
